” تاریخچه مختصری از فشارههای سیاسی، فرهنگی، مذهبی و اقتصادی مردم بلوچ ” منصور بی باک

بلوچستــــــان غربی با وجود داشتن حاکمان و فرمانروایان مستقل بدون دخالت حق رای مردم بلوچ به ایران و رضاخان واگذار شد.

تاریخچه مختصری از فشارههای سیاسی، فرهنگی، مذهبی و اقتصادی مردم بلوچ ”

منصور بی باک

هجمه گسترده رسانه ای و برتری طلبی یک ملت خاص بقیه ملت ها را دچار زوال فرهنگی، تاریخی و بی هویتی کرده است تا جایی که متاسفانه سایر ملت ها حافظه تاریخی خود را از دست داده و در سایه فرهنگ برتر دچار سردرگمی گشته و مستاصل در پی یافتن تاریخ و هویت گمشده خود هستند.

ایران امروزی لقبی هست که باشندگان دو نسل پیش این سرزمین تا آن زمان هرگز به گوش خود نشنیده بودند. ولی بعد از شکست و کوچک تر شدن سرزمین های پادشاهی و تشکلیل حکومت های مرکزگرا با محوریت حضور استعمارگران و به لطف کشیده شدن مرزهای تصنعی ، رضاخان میر پنج دستور داد تا نام این کشور که دیگر از پرشیا خبری نبود به ایران تبدیل شود.

ملت های زیادی با دسیسه و حیله استعمارگرانه وارد مرزهایی شدند که از وجود توطئه بر علیه سرزمینشان خبر نداشتند منجمله بلوچستــــــان.

حاکمان و فرمانروایان بلوچستــــــان که مستقلا و مستقیما با استعمارگران وارد جنگ شده بودند و سرفراز و کامیاب از شکست آنها به ناگاه با دسیسه استعمار پیر و نقشه راه نابودی این سرزمین ، وارد بازی های سیاسی با محوریت سایر کشورها شدند.

با ترسیم خط (مرز) گلدن اسمیت سرزمین بلوچستــــــان رسماً به دو بلوچستــــــان غربی و شرقی تقسیم شد.

بلوچستــــــان غربی با وجود داشتن حاکمان و فرمانروایان مستقل بدون دخالت حق رای مردم بلوچ به ایران و رضاخان واگذار شد.

بلوچستــــــان شرقی تا قبل از استقلال هند و تاسیس کشور پاکستان ، سرزمینی مستقل با مرکزیت خان کلات بود ولی در سال 1948 با دسیسه و حیله استعمارگرانی که هرگز نتوانسته بودند این سرزمین را تحت سلطه در آورند برای بقای خود در این سرزمین پاکستان را علم کردند.

خط مرزی دیودراند باعث شد تا بلوچستــــــان شمالی نیز به افغانستان واگذار شود (حدود این خط مرزی تا به امروز بدلیل تصنعی بودنش موضوع مناقشه بین افغانستان و پاکستان هست).

بعد از گذشت تقسیم سرزمین بلوچستــــــان، حاکمان بلوچ هرگز حاضر نشدند تا با رضا خان و محمد علی جناح بنیانگذاران ایران و پاکستان کنار بیایند تا اینکه جانشان را فدای سرزمینشان کردند.

اما بعد ….

طبق منشور 30 ماده ای حقوق بشری سازمان ملل هر کس در هر کشوری با هر زبانی دارای حق و حقوق و کرامت انسانی هست که حکومتها می بایست به آن پایبند باشند.

مردم بلوچ دارای فرهنگ، زبان و مذهب متفاوت با سایر ملت های ایران هست که نشانه فرهنگی این مردم از نوع پوشش و آداب و رسوم نمایان هست. مردم بلوچ مردمی دلیر ، شجاع ، مهربان ، مهرورز، مهمان نواز و پناه دهنده و راستگو هستند.

طی فراز و فرودهای نیم قرن سیاسی در منطقه ، امروزه در اندر احوالات دو کشور ایران و پاکستان که عمده بلوچ ها در آن ساکن هستند اگر نگاهی غیر جانبدارانه و مستقل داشته باشیم به وضوح پی میبریم که ماحاصل رنج و صبر مردم بلوچ بهانه ای دست حاکمان ایران هست تا بجای شناخت پتانسیل های غنی فرهنگی و بومی مغرضانه در پی یکسان سازی و پاکسازی نگاه ملی گرایانه بلوچ بودن هست و تا اینکه آوازه صفت بلوچ ماندن از ایرانی در جامعه بلوچستــــــان پررنگتر باشد این نگاه خصمانه بر علیه مردم بلوچ از بین نخواهد رفت.

بلحاظ غنایت ، سرزمین بلوچستــــــان غنی ترین و بلحاظ ژئوپولیتکی و مناسبات و مناقشات سیاسی در آینده این بلوچستــــــان خواهد بود که نقش اساسی و تعیین کننده در پس محور تحولات خاورمیانه خواهد داشت.

بلوچستــــــان، سرزمینی بی نهایت بکر با مردمانی سختکوش سالهاست در پس نامهربانی های فراوان مردمانش گرفتار ناملایمات سیاسی ، فرهنگی ، مذهبی و اقتصادی فراوان شده اند.

با نگاهی به بلوچستــــــان امروزه می بینیم که مردم بلوچ بلحاظ امکانات زندگی، رفاهی، آسایشی ، بهداشتی و آموزشی کم برخوردارترین مردمان ساکن ایران هستند . زندگی در بلوچستــــــان این روزها فقط معنی زنده ماندن می دهد.
رفاه در بلوچستــــــان برای کسانی که خارج از بلوچستــــــان به اینجا می آیند برای آنهایی که حاکمیت پشتشان هست معنی می دهد نه مردم محروم بلوچ.
آسایش، تا زمانی که جوان بلوچ بیکار هست و نیروی کار (برای تمامی پستها) خارج از بلوچستــــــان تهمیداتش در نظر گرفته می شود آسایشی برای مردم فقیر بلوچ وجود ندارد.
بهداشت و مسایل و مشکلات پزشکی بحثی هست که به درجه بحران رسیده است و مردم بلوچ برای اینکه به مشکلات کشور ایران اضافه نکنند در دردهای خود پیچیده و از بی پولی و در خانه های خود جان می دهند. جالب هست بدانید برای 4 شهرستان با بالای 350 هزار نفر یک بیمارستان 66 تخته خوابی …..

بحث آموزش و نحوه اجرای سیاستهای نظام ایران برای برخورداری مردم بلوچ از امکانات آموزشی مقوله ای هست که مطمئنا وجود کلاسهای کپری مبرن تمام تبعیضاتی هست که بر علیه بلوچ طالب علم روا داشته می شود. خیلی جالب هست بدانید که روپوش دختر بچه مدرسه ای بلوچ تماما یکدست و تنظیم شده است ولی همین دخترک با کفشهای پاره زیر یک کپر یا مدرسه بدون سقف تحصیل می کند.

ناگفته های زیادی در مورد بلوچستــــــان وجود دارد که مجال گفتن همه آنها در این نوشته نیست ولی نکته حائز اهمیت این است که در پس تحولات سیاسی و تغییرات ژئوپولیتکی منطقه ، مردم بلوچ این بار بعنوان نقش تعیین کننده باید با چشم اندازی روشن در جهت تعیین سرنوشت ملی خود گام بردارند.

منصور بی باک
استهکلم – سوئد
یکشنبه 14 ژوئن